ذکر هر لحظه

دلم میخواد تا اونجایی که توان دارم اسمت رو بنویسم . انقدر بنویسم که شاید این نفس وامونده که توی سینم گیر کرده و بالا نمیاد ، در بیاد . روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من روح من

دیدار صدا

صدای آرام تو را از پشت اتاق شنیدم . شاید تنها چند ثانیه مکث و بعد دوباره گریز ... همیشه بلند حرف می زدی . همیشه انرژی کلامت همه محیط را در بر میگرفت . اما این بار آرام بودی ... چقدر دلم می خواست دستگیره در را پایین بکشم و وارد شوم . چقدر دلم می خواست دوباره همان آغوش مهربان مادرانه شوم ...  

ممکن نبود ... تو باید دور از من زندگی کنی و خوشبخت باشی ... توان ندارم که ببینم به خاطر من خشمگین می شوی و عذاب می کشی . می دانم که می دانی تا کجا با توام اما تو که حتی به میعادگاه نوشته های من سر نمی زنی نمی توانی از عشقت در مقابل دیگران حرف بزنی و فخر بفروشی . می فهمی که چه می گویم ؟

کجاست اغوش گرم مهربان تو ... چه خالی و چه تنهایم